Birlikte Daha Güçlüyüz: Dünya Engelliler Haftasında Farkındalık ve Umut

 

Her yıl 10-16 Mayıs tarihleri arasında kutlanan Dünya Engelliler Haftası, toplum olarak birbirimize olan sorumluluğumuzu hatırlatan çok özel bir dönem. Bu hafta sadece engelli bireylerin karşılaştığı zorluklara dikkat çekmekle kalmaz, aynı zamanda empati kurmamız, farkındalık geliştirmemiz ve herkes için daha kapsayıcı bir dünya yaratmamız gerektiğini de hatırlatır.

Ama açık konuşalım: Takvimdeki bu haftayı hatırlamakla iş bitmiyor. Her yıl birkaç paylaşım yapıp sonra unutuyorsak, bu hafta sadece vicdan rahatlatmaya yarıyor, başka da bir işe yaramıyor demektir.

Çünkü gerçek şudur ki, engelli bireyler yılın sadece bir haftası boyunca değil, her gün mücadele etmektedir. Hem fiziksel engellerle hem de toplumun koyduğu görünmez bariyerlerle.

Rampasız binalar, erişilemeyen otobüsler, eksik eğitim fırsatları…

Ama bence asıl mesele "Toplumun bakışları, tutumu ve sessizliği!"

Bazen bir doktorun küçümseyen tavrı, bazen bir öğretmenin dışlayıcı yaklaşımı, bazen bir arkadaşın yok sayan cümleleri daha çok yaralar insanı.

“O zaten yapamaz” demek, bir kapıyı değil, bir hayatı kapatmak gibi gelir insana. 

Birçok engelli birey fiziksel sorunlarını aşacak güce sahip. Ama onların önünde duran asıl duvar, toplumun kafasında ördüğü önyargılar.

Göz göze gelmemek için başını çevirenler, iş başvurusunda ‘uygun değilsin’ deyip sebep bile göstermeyenler… Bunlar sadece dışlamak değil, insanın varlığını yok saymak.

Bu hafta boyunca her gün bir konuya dikkat çekiliyor. Evet, bu güzel bir şey. Ama gelin dürüst olalım:

İşaret dili öğrenmek için kaçımız adım attık?

Kaç bina gerçekten erişilebilir hale geldi?

Kaç zihinsel engelli birey okulda eşit eğitim aldı, ya da bir genç iş hayatına dahil olabildi?

Bu sorularla yüzleşmeden, bu haftanın sadece "farkındalık" süsü verilmiş bir vitrin olduğunu kabul etmeliyiz.

Peki en azından şunları yapabilir miyiz?

*Kaldırımdaki bir taşı alıp bir köşeye koysak, 

*Belediyeye, kaldırımdaki eksik rampa için talepte bulunsak,

*Engelli bireylerin yanında gerçekten yer alsak,

 *En önemlisi, bir insanı ‘eksik’ değil, sadece farklı olarak görsek…

Aklıma gelmeyen daha birçok şey...

Ya da bu hafta "vicdanımızı" değil, "davranışlarımızı" değiştirsek mesela!

Çünkü “engelli” olmak bir kimlik değil; bizim ona verdiğimiz anlamlar yüzünden oluşan bir engeldir çoğu zaman.

Unutmayalım:

Engeller bireylerde değil, sistemde, bakışta, suskunlukta başlar.

Ve onları hep birlikte aşabiliriz.

Gerçek değişim, içtenlikle başlar.

Birlikte daha güçlüyüz. Ama gerçekten birlikte olursak.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir varmış bir yokmuş...

Resim
       Evvel zaman içinde masal diyarında Pamuk Prenses, Uyuyan Güzel ve Rapunzel isimlerinde üç genç kız yaşıyormuş. Birbiriyle hiç tanışmıyor olan bu genç kızların ise birçok ortak noktaları varmış. Pamuk Prenses, kötü kalpli ve kıskanç üvey annesi tarafından ondan daha güzel olduğu için öldürülmek üzere ormana gönderilen, ormanda cüceler ile beraber yaşamaya başlayan ve yakışıklı prens tarafından tüm yaşamı değişen bir genç kız.  Pamuk Prenses'in annesi ölüyor, babası yani kral yeniden evleniyor ancak yeni kraliçe yani üvey anne prensese kötü davranıyor.  Şimdi burada bi durup düşünelim!  Neden tüm üvey annelerin karakterleri kötüdür?  Ya da üvey anne olunca kötü mü olmak gerekir?  Bu kızcağızın annesi ölmüştür ve anne sevgisine muhtaçtır. Bir kadın nasıl annesi olmayan çocuğu sevmez?  O baba çocuğunu neden kötü niyetli bir yabancıya teslim eder?  Yeni kraliçe yanında iyi davranıyor diye evladının mutlu olup olmadığını nasıl anla...
Read more »

Bir varmış bir yokmuş...

Resim
Bir zamanlar uzak bir ülkede yaşayan mutlu bir karı koca varmış. Bu çift bir çocuklarının olmasını çok istiyormuş ama bir türlü çocukları olmuyormuş. Bir mucize olmuş ve kadın hamile olduğunu öğrenmiş. Bu çiftin evlerinin arka odasında küçük bir pencere varmış, oradan bakınca çok güzel bir bahçe görünüyormuş. Bu bahçede birbirinden güzel çiçekler, meyveler yetişiyormuş. Ancak bahçenin sahibi, bütün dünyanın kendisinden korktuğu büyücü bir kadınmış.  Bir gün genç kadın penceresinden bahçeye bakmış ve orada altın gibi parlayan özel bir kazayağı bitkisi görmüş. (Bazı kaynaklar marul bazıları elma diyor ama masalın orijinalinde kazayağı bitkisi yazmaktadır.) Kadının aklından bu bitki hiç çıkmıyormuş. (aşeriyor ne yapsın.)  Kocasına: "Ben o kazayaklarından yemezsem, öleceğim." demiş. Adam korkmuş hemen büyücünün bahçesine gizlice girmiş ve kazayaklarından aşırmış. Genç kadın kazayaklarını yemiş ama tadını çok beğendiği için kocasından daha fazla getirmesini istemiş. Adam tekrar gi...
Read more »

Kibritçi kız mağdurları

Resim
Kibritçi Kız Masalı Korkunç bir soğuk vardı; kar yağıyordu ve akşam karanlığı bastırmak üzereydi. Yılın son gecesiydi, yani yılbaşı gecesi. Bu soğukta, bu karanlıkta, küçük bir kız çocuğu, başı açık halde ve yalınayak yürüyordu sokakta. Aslında evden çıkarken ayaklarına terlik giymişti ama bunlar bir işe yaramamıştı! Ayağına çok büyük geliyorlardı, bunlar eskiden annesinin giydiği terliklerdi. Öyle büyüktüler ki, küçük kız sokakta karşıdan karşıya geçerken, doludizgin giden iki araba üzerine doğru gelince, telaştan terlikler ayağından çıkıvermiş ve kaybolmuştu. Birini bulamamış, diğerini de bir oğlan alıp kaçmış, kaçarken de, ilerde bir çocuğu olursa terliği beşik yerine kullanacağını söylemişti. İşte bu yüzden kızcağız soğuktan morarmış bir halde ayakları çıplak, öylece ilerliyordu sokakta. Eski önlüğünde bir sürü kibrit vardı, kibritlerin bir kısmını da elinde tutuyordu. Gün boyu hiç kimse bir tanecik bile kibrit satın almamış, kimse beş kuruş vermemişti ona. Zavallı küçük kız, kar...
Read more »